ผู้เขียนเคยใช้ชีวิตอยู่กับความหรูหรา ฟุ่มเฟื่อย ฟุ้งเฟ้อ ปาร์ตี้ และสิ่งจอมปลอมแต่วันหนึ่งก็ตัดใจทิ้งสิ่งเหล่านั้นแล้วหยุด อยู่นิ่งๆ ในห้วงเวลาที่หมุนไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อคิดได้ตั้งสติเป็น เริ่มอยากเคลื่อนไหวอีกครั้ง แต่ก็รู้สึกว่า สายเกินไป เพราะลืม คิดไปว่าร่างกายมันมีค่าเสื่อมที่ต้องจ่ายให้กับเวลาที่เดินไป ข้างหน้าอยู่ทุกวัน แต่วันนั้นก็เลือกที่ได้ออกเดินทางใหม่อีกครั้ง พร้อมได้เรียนรู้ว่า การใช้ชีวิตทำสิ่งที่รักในช่วงเวลาที่หมุนไปมันงดงามและมีความสุข อีกทั้งทุกวันมันสอนให้เรารู้ “เดิน หยุด นิ่ง พัก กระโดด หรือวิ่ง” ถึงแม้บางครั้งจะกังขาว่าทางที่กำลังเดินอยู่ มันเป็นทางของเราใช่ไหม? ถ้าใช่แล้วทำไมทางถึงเดินยาก ลำบากจัง ยิ่งเดินก็เหมือนยิ่งหลงทาง มองเห็นแหล่งน้ำก็เป็น เพียงโอเอซิสหลอกตา แต่ช่างมันเพราะสุดท้ายการได้ใช้ชีวิต คู่ไปกับสิ่งที่รักในทุกวันมันอิ่มเอมใจและภูมิใจมากกว่าการไป คิดลบเช่นนั้น

ผู้เขียนมองย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อนรู้สึกภูมิใจและคิดไม่ผิดที่ทุ่มเทต่อ พัฟ. ออนไลน์ แมกกาซีน แม้ไม่มีสิ่งใดตอบแทน